Proletarisch winkelen

laat de liefde zegevieren
probeer het maar te stoppen, en te negeren
te doven, te proberen

stug hielden we vast totdat beide
durfden eraan toe te geven
kom je tot de conclusie dat alles
op eigen tempo in elkaar past
dat de rem langzaam losgelaten wordt en de eerste
twijfels worden weggenomen door
stille, prille woordjes

leren we van alles wat het witte doek ons aanreikt
leergierig als we zijn, we kruipen weg in rode, fluwelen stoelen
ik kijk naast me en zie je profiel tegen het schijnsel
van een potentieel-beeldjes-winnend-spel

Zie ons zitten in de bus, eten op zeedijk
knikkend wanneer we de albert heijn uitlopen
kankerend wanneer we een zeilerspetje treffen
lachend wanneer we zingen over die ene gevangenis die heel even voor
vakantieoord doorging

liefhebbend wanneer ik naast je lig en ik blij ben dat je je afvroeg
of wij elkaar niet ergens van kennen

Over Rome, zomer 2015

Als het vuur niet te doven is
en de bussen onbereikbaar
Heb dan het geluk dat je
twee Australische meiden treft

Stap maar in en vraag vooral niet hoeveel het kost
Hoe het meestal gaat en
hoe het nu gegaan is

Het bleef niet lang stil
want we kenden elkaar ook allemaal niet
Om het ijs te laten smelten gingen we maar
dansen en zingen
maar misschien was de hitte van de zon al wel genoeg

Y-M-C-A en vliegen over de kinderkopjes
ramt een scooter tegen ons aan
zingen we fijn verder want
een beter welkom kun je niet krijgen

Laat die teller maar tikken
zweven we over de rotonde
Emmanuelle laat ons zien,
Er leiden meerdere wegen naar R-O-M-E!

Pogingen iets van het leven te maken

Ik leef al een tijdje onder kale peertjes, 

een nageltje inslaan is de moeite niet meer 

de plakbandjes houden het bijna lang genoeg,

op de alsmaar wit blijvende muren 

Voor ik het zelf doorheb pak ik mijn dozen alweer in 

dan wil mijn lichaam niet meer en komen 

mijn gedachten in opstand 

Tijd voor een nieuw verhaal 

"Hier moet ik zijn, dit is het"

Er komt nog een vervolg

Al hoop ik dat het de slotfase is,

Waar ik ooit bang voor was, heb ik maar in mijn armen gesloten 

een ander geluk ga ik niet vinden 

En als je de schatten aan ervaring erbij telt

heb je best een mooie vertelling 

040

Ik haat je pisbakken bij de entree

En je verspilde waterballet aan troep op het 

plein

Met je grauwe gebouwen

en vol van opgezette gezelligheid 

Blij dat ik aan je voorbij rijd 

Lichten schitteren mijn kant op en voor even 

alsof je me verleidt

Maar genoeg gezien 

Onderweg naar

Heen.
Met een groep mensen, naar iets groters
de rail-catering mensen ken ik van gezicht
wensen me altijd een fijne reis
Maar nu draait het om de bestemming
zes of negen, route inmiddels bekend
Eerste woorden overstaanbaar
maar de deur staat altijd open

Terug.
Heb ik alles?
Wanneer zie ik je weer?
Wachten, rondhangen, mensen kijken
licht komt eraan, wat nu?
Bijschrijven, ademen,

vergeet niet te leven.

Ierse ellende

Met de armen over elkaar geslagen

en verveling in de ogen

wachtend op beige tasjes met wederhelften, 

zet ze maar in een cirkel, laat maar zien

iedereen mag kijken 

synthetische shirtjes, kijk eens wat mooi

gek hoe ze dat kunnen doen, 

daar lever je misschien wel wat voor in, 

niet alleen je waardigheid maar

de rest ligt op de bodem van de koopjesbak

Apotheker

Thee met funghi

ga je dingen zien 

vertelt ze haar verhalen 

van mooie, zoenende mensen en 

feestjes tot de zon 

fantastisch klinkt alles, levend en wel

en dan ben je plots vier uur kwijt

Schrik.